محسن کرامتی «آموخته‌های من» را منتشر کرد

«آموخته های من» عنوان یکی از پروژه های جدید عرصه موسیقی است که طی روزهای گذشته به خوانندگی محسن کرامتی توسط نشر ماهور در دسترس شنوندگان قرار گرفت.

محسن کرامتی درباره این پروژه نوشته است:

«مجموعه حاضر که حاصل سال ها تلمذ صاحب این قلم در محضر استاد محمدرضا شجریان است، ارائه ای در حد بضاعت من است.

البته دوران فراگیری این ردیف را که تقریبا ۹ سال طول کشید می توانم به دو دوره تقسیم کنم:

دوره ای حدودا یک سال و نیمه پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، از اردیبهشت ۱۳۵۶ تا حوالی تیر ۱۳۵۷ که طی آن آوازهای ابوعطا، دشتی و بیات ترک را درس گرفتم و دوره ای تقریبا شش ساله پس از انقلاب که با وقفه ای چهارده ماهه از مهر ۱۳۵۸ آغاز شد.

خود این دوره دوم را به دو بخش می توانم تقسیم کنم:

بخش اول آن مدت کوتاهی بود که در کانون چاووش تعلیم می گرفتم و تا زمستان همان سال ۱۳۵۸ ادامه دادمش و در این مدت آوازهای افشاری و کرد بیات را یاد گرفتم. بخش آخر دوران یادگیری ام هم از زمستان ۱۳۵۸ تا اسفند ۱۳۶۵ تماما در منزل استاد شجریان بود.

در این دوره آخر، شیوه تدریس استاد متنوع بود؛ به این معنی که برخی دستگاه ها و آوازهای باقی مانده را بدون ضبط و به صورت سینه به سینه و بعضی را با ضبط گوشه به گوشه، یعنی هرهفته یک گوشه را تعلیم می دادند. استاد دستگاه های چهارگاه و راست پنجگاه را به یک باره ضبط و نوار آنها را در اختیار هنرجویان قرار داد تا هرهفته یک گوشه از آنها را به عنوان تکلیف هفتگی تحویل بدهیم.

ازاسفند سال ۱۳۶۳ دوره برای من که قدیمی ترین شاگرد بودم به پایان رسید و دوره تلفیق شعر و مرکب خوانی آغاز شد و تا پایان سال ۱۳۶۵ هم طول کشید.

در این اجرا با نهایت دقت کوشیده ام تحریفی پیش نیاید و فقط در یک مورد دخل و تصرف کرده ام که آن هم افزودن گوشه دلکش در دستگاه ماهور است. این همه آن چیزی است که از خود استاد تعلیم گرفته ام.

برخی گوشه ها را استاد در جریان تعلیم صلاح دید به شاگردان جدید آموزش دهد. دسترسی به این گوشه ها و تکه ها بعدا افزوده شد. البته برای من مقدور بود ولی ترجیح دادم آنها را در کارم وارد نکنم.

هنگام ضبط این مجموعه هم فقط به آنچه در این سالیان دراز فراگیری و آموزش در ذهن و حافظه ام جای گیر شده و رسوب کرده است تکیه کرده و ترجیح دادم به آن بخش از نوارهای درسی نیز که در اختیار داشتم مراجعه نکنم.

ردیفی که استاد شجریان به ما آموخت به قدری با سلیقه و استادانه طراحی شده که به تعبیر من همچون شاهکار هنری است.

جمله بندی های تحریری بدیع، تلفیق هوشیارانه کلام با مُد و لحن هرگوشه، پرهیز از تفصیل بیهوده و تکیه بر چهارچوب اصلی و ضروری ردیف کلاسیک؛ در مجموع ردیف به وجود آمده که در حد کمال و بی نقص است. گویی هنرمندی سال ها برای طراحی اثر هنری خود تامل و حوصله کرده و هزاران طرح برای آن ریخته و سرانجام به آنچه در خیال خود داشته، دست یافته است.»