همه سازها خوبند، نمی‌توان فقط چلوکباب دوست داشت!

این هنرمند افزود: علتش این است که صدا و سیما ساز را نشان نمی‌دهد، در صورتی که این صدای موسیقی است که می‌گویند حرام است نه تصویرش؛ حال اگر حرام است که کلا باید حذف شود.این امر باعث شده که مردم با ساز ایرانی بیگانه باشند، تا حدی که دانشجوهای فوق لیسانس یا پزشکان این مملکت از من پرسیده‌اند که کمانچه چیست؟

به گفته غیوری سال‌ها است که صدا و سیما این سازها را نمایش نداده است؛ به همین دلیل مردم سازهایی را که می‌شناسند از طریق ماهواره و فضای مجازی دیده‌اند. این شبکه‌ها هم که تنها سازهای غربی مانند گیتار و پیانو را نشان می‌دهند. همین امر باعث شده است که بنده در آموزشگاه موسیقی هم، کلاس نی نداشته باشم ولی در عوض چهار کلاس گیتار داشته باشم.به هر حال مردم تا زمانی که ندیده باشند، نمی‌توانند بشناسند. یک جوان وقتی که ساز و چهره نوازنده‌اش را ببیند، به آن جذب می‌شود؛ حال از آنجایی که با سازهای غربی آشنا هستند به آن تمایل بیشتری نشان می‌دهند.

وی افزود: همانطور که گفتم آموزشگاه‌های موسیقی با هنرجویان سازهایی مانند گیتار و پیانو پر شده‌اند. فروشگاه‌های ساز هم همین شرایط را دارند؛ البته این امر به این معنا نیست که گیتار ساز بدی است، اتفاقا ساز خوبی است و من قصد ندارم آن را نفی کنم. ولی تا زمانی که خودمان سازهایی مانند تار، سه‌تار و بربت داریم چرا باید به سمت سازهای غربی متمایل شویم؟

وی تصریح کرد: مردم تا نبینند، نمی‌شناسند، حتی اگر دانشجوی رشته موسیقی باشند؛ چراکه دانشجویانی در رشته موسیقی داریم که خیلی از سازها را نمی‌شناسند. حال اگر صدا و سیما این سازها را به نمایش می‌گذاشت، مردم با آشنایی کامل و دید باز ساز مورد علاقه خود را انتخاب می‌کردند.

غیوری معتقد است به طور کلی وضعیت آموزشی در ایران در همه رشته‌ها درست نیست. امروزه به جز افرادی که در رشته‌های ادبی درس می‌خوانند، بسیاری اصلا سعدی، حافظ، عطار و خیام را نمی‌شناسند؛ چراکه با این مباحث اصلاً عجین نیستند.زمانی که ما به مدرسه می‌رفتیم، مشق و املایی که می‌نوشتیم، از کتاب‌هایی مانند چهار مقاله نظامی عروضی، مرزبان نامه، کلیله و دمنه، اخلاق ناصری و ... بود که بدین گونه با این آثار ادبی آشنا می‌شدیم، ولی آیا این آثار امروز هم در نظام آموزشی جایی دارند؟