اختلال طیف اوتیسم(ASD) که با تفاوتهای مشترک در رفتارهای حرکتی و اجتماعی تعریف میشود، وضعیتی است که افراد را به شکل منحصر به فرد تحت تأثیر قرار میدهد.
شناسایی ویژگیهایی در مغز که میتوانند تظاهرات و اشتراکات متنوع آن را در تمام سنین توضیح دهند، هدف دانشمندانی است که به دنبال درک علت آن هستند.
به نقل از اسای، جدیدترین پژوهش توسط تیمی در دانشگاه روچستر در نیویورک از تکنیکهای اسکن پیشرفته برای ایجاد تغییرات در عصبشناسی افراد مبتلا به اوتیسم استفاده کرده است و نگاه دقیقتری به چگالی و ساختار ماده خاکستری مغز ارائه میکند.
انجام این نوع تجزیه و تحلیل در افراد زنده اغلب دشوار است، بنابراین بسیاری از دادههای موجود ما بر اساس سوژههای قدیمی پس از مرگ است. اما فناوری جدید ضبط و پردازش تصویر به این معنی است که ما اکنون میتوانیم نحوه اتصال مغز را در افراد جوانتر نیز ببینیم.
زاخاری کریستنسن(Zachary Christensen) عصبشناس دانشگاه روچستر میگوید: ما سالهای زیادی را صرف توصیف ویژگیهای بزرگتر نواحی مغز، مانند ضخامت، حجم و انحنای آن کردهایم. با این حال، تکنیکهای جدیدتر در زمینه تصویربرداری عصبی برای مشخص کردن سلولها با استفاده از «تصویربرداری رزونانس مغناطیسی»(MRI) سطوح جدیدی از پیچیدگی را در طول توسعه آشکار میکنند.
محققان از یک شکل از MRI با وضوح بالا برای ساختن نقشههای دقیق از مغز ۱۴۲ کودک مبتلا به اوتیسم استفاده کردند و آنها را با تصاویر گرفته شده از ۸۹۷۱ فرد گروه کنترل(کودکان بدون تشخیص اوتیسم) مقایسه کردند.
یک مجموعه مطالعه، زمانی که داوطلبان ۹ یا ۱۰ ساله بودند، انجام شد و یک مجموعه مطالعه دیگر چند سال بعد انجام شد.
مقایسهها نشان داد که تراکم نورونهای کمتری در نواحی خاصی از قشر مغز مسئول توانایی ما در یادگیری، استدلال، حل مسئله و شکل دادن موفقیت آمیز خاطرات وجود دارد.
در مناطق دیگر نیز تراکم نورون افزایش یافته است. به عنوان مثال، این مورد در منطقهای از مغز به نام آمیگدال بود که دانشمندان فکر میکنند به پردازش احساسات کمک میکند. علاوه بر این، وقتی بچههای مبتلا به اوتیسم را با بچههای مبتلا به ADHD و اضطراب مقایسه میکنیم، به نظر میرسد که این تفاوتها مختص اوتیسم باشد.
هنوز خیلی زود است که بگوییم این تفاوتها در تراکم نورونها چه معنایی دارند، اما میتوانند به توضیح برخی از ویژگیهای اوتیسم کمک کنند.
نکته مهم این است که روشهای جدید تصویربرداری به این معنی است که اکنون میتوانیم شرایط را در حین ایجاد آن ردیابی کنیم.
کریستنسن میگوید: اگر مشخص کردن انحرافات منحصر به فرد در ساختار نورون در افراد مبتلا به اوتیسم را بتوان به طور قابل اعتماد و با سهولت نسبی انجام داد، فرصتهای زیادی برای توصیف چگونگی رشد اوتیسم فراهم میشود.
محققان میگویند این اقدامات میتواند برای شناسایی افراد مبتلا به اوتیسم که میتوانند از مداخلات درمانی خاصتر بهرهمند شوند، استفاده شود.
به گفته پژوهشگران، به تازگی ممکن شده اسکنهای غیر تهاجمی مغز را با چنین دقت و جزئیات بالایی انجام دهیم و تلاشهایی برای پیگیری افراد مبتلا به اوتیسم در دورههای طولانیتر برای کمک به درک تغییرات مغزی انجام شده است که به این معنی است که آنها دنیا را متفاوت میبینند.
جان فاکس(John Foxe) عصبشناس دانشگاه روچستر میگوید: در حین اینکه این گروه از کودکان را از کودکی تا اوایل بزرگسالی دنبال میکنیم، واقعاً آنچه را که در مورد رشد مغز میدانیم، تغییر میدهد.
این پژوهش در مجله Autism Research منتشر شده است.
کشف تفاوت ساختار نورونها در مغز کودکان مبتلا به اوتیسم
