یک جنبه کلیدی این سفر دیدار بلینکن و آستین با مقامات ژاپنی در توکیو به منظور بحث درباره ارتقاء اتحاد نظامی به ویژه افزایش سامانه فرماندهی نظامی برای تقویت توانمندیهای دفاعی مشترک است.
به گزارش روزنامه «ساوث چاینا مورنینگ پست»، چهارشنبه گذشته، «کرت کمبل» معاون وزیر دفاع آمریکا در مصاحبهای با «یونهاپ» خبرگزاری کره جنوبی گفت که ایالات متحده قصد دارد چهار شریک هند و اقیانوس آرام ناتو را «نهادینهسازی» کند، چرا که واشنگتن دوباره توجه خود را بر منطقه متمرکز کرده است.
روشن است که آمریکا روابط نظامی با این کشورها را تقویت خواهد کرد و مجموعه کاملی از سازوکارها را برای دستیابی به هدف خود برای ادغام آنها در چارچوب ناتو ایجاد میکند.
گروه متشکل از ژاپن، استرالیا، نیوزیلند و کره جنوبی معمولا به عنوان «IP4» شناخته میشود. این چهار کشور همگی «شرکای جهانی» حیاتی ناتو و به عنوان «نقاط فرود» «مسیرهای هوایی راهبردی» ناتو محسوب میشوند که به منطقه آسیا-اقیانوسیه کشیده شده است.
پیش از اظهارات کمبل، سران IP4 در نشست ناتو که هفته گذشته برای سومین بار در واشنگتن برگزار شد شرکت کرده و بیانیهای مشترک صادر کردند.
مشخصا ایالات متحده گام به گام به دنبال طرح خود است و تلاش دارد با توسعه دامنه نفوذ ناتو به عنوان بزرگترین بلوک نظامی جهان به منطقه آسیا-اقیانوسیه در بازی راهبردی جهانی و انجام مشترک دفاع منطقهای در مقابل چین به عنوان رقیب راهبردی اصلی، «طول عمر» ناتو را افزایش دهد.
چگونگی توسعه ناتو در آسیا یک چالش جدی برای امنیت در این منطقه است.
ناتو در پایان جنگ سرد شبیه یک بازیگرِ در آستانه حذف بود و شدیدا به دنبال یک «منبع انرژی» جدید برای حفظ علت بقای خود بود.
ناتو، به عنوان یک اتحاد نظامی، وجود آن مستلزم رویارویی و درگیری بالقوه است. همانطور که نژادها در بازی ویدئویی «استارکرافت» برای بقا به گسترش و تسخیر نیاز مداوم دارند، ناتو نیز در یک حلقه منطقی مشابه گرفتار شده است.
منطقه گسترش از طریق جنگ، درگیری و ایجاد درگیری مستمر در دنیای مجازی وجود دارد و شبیه منطق توسعه ناتو در دنیای واقعی است.
درگیری میان روسیه و اوکراین، فرصتی عالی برای «تمدید عمر» ناتو فراهم کرده است. حالا، ایالات متحده نگاه خود را به سمت آسیا متمرکز کرده و تلاش دارد تا دست و پای ناتو را تا نزدیکی چین گسترش دهد.
این توسعه راهبردی ناتو به مثابه انتقال یک بشکه باروت ناپایدار از اروپا به آسیا است. این امر امنیت منطقهای را افزایش نمیدهد و حتی احتمالا باعث تنشها و درگیریهای جدید میشود.
به نظر میرسد آمریکا در حال انجام یک بازی بزرگ شطرنج است که ناتو و متحدان آسیایی آن به عنوان سرباز شطرنج به کار گرفته میشوند.
کشورهای آسیا-اقیانوسیه به دنبال این راهبرد آمریکا، ممکن است نهایتا خود را تدریجا تبدیل به نمایندگانی برای مانورهای ژئوپلیتیکی واشنگتن در منطقه ببینند و به جنگ سرد جدیدی کشیده شوند که سودی در آن ندارند.
این وضعیت شبیه یک بازی آنلاین چند نفره است که آمریکا قویترین بازیکن آن است. این کشور با وارد کردن نظم امنیتی منطقهای در چارچوب ناتو، در حال بازتعریف قوانین بازی است. سایر بازیکنان اگر مواظب نباشند ممکن است به ابزاری برای آمریکا تبدیل شوند تا «امتیازات بازی» را از آن خود کند.
توسعه صلح آمیز آسیا با یک میدان نبرد مجازی در بازیهای الکترونیکی متفاوت است و توسعه آن مجبور نیست ردپای اروپا را دنبال کند.
مداخله مستمر ناتو یعنی لحظه سقوط این بازی الکترونیکی هر روز نزدیکتر میشود. پیروزی ناتو در بازیهای الکترونیکی حتی کمتر ممکن است در دنیای واقعی محقق شود.
نیاز «ناتو» به توسعه و تسخیر مستمر برای بقا
